การศึกษาไทย คือ การลงทุนที่ ทุนหายกำไรหด

“เธอคิดว่า ฉันควรเอาทองไปจำนำหรือขายดี ลูกคนโตรองเท้าขาดแล้ว คนที่สองตัวโตขึ้นต้องซื้อเสื้อใหม่ กระโปรงใหม่ ไหนต้องปักชื่อ ปักดาว คนที่สามค่อยยังชั่วหน่อยใช่ของพี่ แต่ก็สงสาร ว่าจะซื้อกระเป๋าใบใหม่ คนเล็กกำลังจะเข้าอนุบาล 1 ซื้อใหม่หมด….ยังไม่รู้เลยว่าถ้าขายหรือจำนำจะพอหรือเปล่า”

เหตุการณ์เมื่อปีที่แล้ว

“พี่ลูกหนูไม่อยากเรียนโรงเรียนรัฐ เขาอยากโรงเรียนเอกชน ไปดูโรงเรียนแล้ว บรรยากาสดี ครูก็ดูโอเคดี แต่ค่าเทอมแพงมาก”

ฉันไม่มีคำแนะนำให้เพื่อน และรุ่นน้อง ผู้กำลังทุกข์กับระบบการศึกษาไทย แม้จะเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้เพราะเคยทุกข์กับเรื่องนี้มาก่อนก็ตาม

เราอยู่ในประเทศที่ทุกอย่าง คือ ธุรกิจ (ที่ขาดจริยธรรม) แม้กระทั้งเรื่องการศึกษา

.

.

เฉพาะในกรุงเทพฯและเฉพาะปีนี้ โรงจำนำได้เตรียมเม็ดเงินเพื่อรองรับและให้ความช่วยเหลือพ่อแม่ที่เดือดร้อนในช่วงเปิดเทอมที่ผ่านมา จำนวนมากถึง 2,000 ล้านบาท (*_*)

2,000 ล้านบาท เฉพาะในกรุงเทพ ยังไม่รวมอีก 75 จังหวัดที่เหลือ

.

.

เราอยู่ในประเทศที่ต้องลงทุนกับเรื่องที่ไร้สาระในเรื่องการศึกษา อย่างไม่น่าเชื่อ….

ประเทศที่

นักเรียนต้องใช้กระเป๋าที่มีโลโก้โรงเรียนเท่านั้น ใช้กระเป๋าแบดแมนผิดกฏ

เสื้อ ทุกตัวต้องปักชื่อ ปักดาว

กระโปรง กางเกง ต้องซื้อที่โรงเรียนสั่งเท่านั้น เพราะเดี๋ยวสีจะไม่เหมือนกัน

นักเรียนต้องใช้สมุดที่มีตราโรงเรียน หน้าปกมิกกี้เม้าส์ผิดกฎ

ถ้าอยากเรียนคณิตศาสตร์ให้เข้าใจอย่างถ่องแท้นักเรียนต้องไปเรียนพิเศษเพิ่มกับครูคนเดียวกันที่สอนในโรงเรียน

พ่อแม่ต้องเสียค่าเทอมที่แพงลิ่ว ชนิดที่พูดได้ว่าทุกบาททุกสตางค์ที่หามาได้เพื่อค่าเทอมลูก แต่ไม่สามารถการันตีว่าลูกจะมีความสุข และครูจะไม่ใช้ความรุนแรง

โรงเรียนต้องสูญเสียเงินจำนวนมหาศาลเพื่อกิจกรรมเดินพาเหรด เต้นบนเวที เสียเงินกับการเเต่งองค์ทรงเครื่อง เสียเงินไปกับการจัดกิจกรรมที่หาตัวตนที่แท้จริงของเด็กแทบไม่ได้เลย

.

.

ทำไมเราจึงต้องเสียเงินทองมากมายกับเรื่องไร้สาระเหล่านี้?

คำตอบเดียว

“เพราะมันคือธุรกิจ”

.

.

ด้วยความเข้าใจส่วนตัว ฉันคิดว่า “การศึกษา” ในความหมายอย่างง่ายๆ หมายถึง

“การสร้างเด็กให้มีความรู้ มีความสามารถ มีทักษะชีวิตที่ดีในทุกด้านที่จำเป็นสำหรับการดำรงอยู่ร่วมกันในสังคม อย่างมีสันติและมีความสุข”

การสร้างเด็กคนหนึ่งให้มีความรู้ มีทักษะที่ดีหาใช่ต้องใช้สิ่งอื่นใดนอกเสียจาก

หนังสือดีๆสัก 100 เล่ม สมุดหน้าปกสวยๆสัก 1,000 เล่ม

ดินสอ ยางลบ สีน้ำ สีไม้ กระดาษเปล่า สำหรับจินตนาการ

ห้องเรียน แปลงเกษตร สนามหญ้า กว้างๆ สำหรับวิ่งเล่น

และครูดีๆ ที่มีความรู้และรักที่จะเป็นครูอย่างแท้จริงสัก 1 คน

เท่านี้ก็เพียงพอแล้วกับสิ่งที่เราเรียกว่า

“การศึกษา”

อารียา ดือเระ

6/10/63