“การละเล่น 10 อย่างมิได้แปลว่าเด็กต้องเล่นทุกอย่าง

อย่ากังวลถ้าเด็กจะไม่เล่นอะไรบางอย่าง เป็นเรื่องปกติ การเล่นควรสนุกมิใช่บังคับกัน หากอยากจะล่อให้ลูกเล่นอะไร เราลงไปเล่นให้ดู
การละเล่น 10 อย่างมิได้แปลว่าต้องใช้เงินเท่านั้น
ทรายตามธรรมชาติ สีน้ำราคาถูกและปฏิทินใช้แล้ว ดินน้ำมันราคาถูก เศษกระดาษและแป้งเปียก เศษวัสดุ-ไม้-ก้อนอิฐ เล่นสมมติบนพื้น เล่นเสรีในห้องแถวแคบๆ ปีนต้นไม้หรืออะไรที่ง่ายๆรอบบ้าน เครื่องดนตรีราคาถูก กีฬาราคาถูก เหล่านี้หากใส่ใจและเห็นความสำคัญ เราทำได้ เขียนมาเพื่อให้ใส่ใจ มิใช่เพื่อให้ต้องรวย
การละเล่นทุกชนิดมีความเสี่ยง
ทรายเข้าปากเข้าตา มดกัด ทาสีเลอะทั่วบ้าน ดินน้ำมันมีพิษ สารตะกั่วบนหนังสือพิมพ์ เสี้ยนไม้ตำมือ เศษวัสดุบาดมือ วิ่งหกล้ม ตกที่สูง เล่นกีฬาแขนหัก หัวไหล่อักเสบเพราะสีไวโอลินมากไป สารพัดจะมีเรื่อง ดังนั้นจะอย่างไรพ่อแม่ควรอยู่ด้วยและใช้วิจารณญาณ โดยเฉพาะการปีนที่สูงหรือว่ายน้ำมีอันตรายเสมอ อย่าได้ประมาท ถ้าคิดว่าทำไม่ได้ควรใช้ตาข่ายปีนที่ได้มาตรฐานหรือปีนผาจำลองที่มีครูฝึก หรือว่ายน้ำในสระที่มีการ์ดประจำการตลอดเวลาเท่านั้น การว่ายน้ำไม่มีการปล่อยเด็กไว้ในสระกับพ่อแม่คนอื่นเป็นอันขาด
เด็กๆทุกคนชอบสนามเด็กเล่น เราไม่มีเงินเพียงใด ทำงานหนักเพียงใดก็ควรพาลูกเล่นบ้าง มิใช่ปล่อยเขานั่งดูเด็กคนอื่นเล่นทุกเย็นแล้วหันมาบอกลูกว่าเราไม่มีเวลา
เด็กๆทุกคนควรมีกีฬาและดนตรีประดับกายแม้ว่าเราจะมีเงินน้อย สมมติว่าที่จริงมีแต่เอาไปกินเหล้าหมด ควรเบียดเสียดบางส่วนออกมาแบ่งปันลูกของเราบ้าง อย่าให้เขาต้องน้อยหน้าที่ทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง กินเหล้านั้นไม่ผิดแต่ทำได้แล้วไม่ทำอันนี้ควรพิจารณา
สุดท้าย เขาทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง ดนตรีไม่มีกีฬาไม่เอาไหนอะไรๆก็ไม่เป็นสัปปะรด รร ก็ไม่เคยใส่ใจสองเรื่องนี้อย่างทั่วถึง กรุณาอย่าให้เขารู้สึกว่าตนเองด้อยค่า มองหาความสามารถอื่นเท่าที่มีแล้วอัดฉีดที่ตรงนั้นให้ได้ครับ เขาจะฟูฟ่องแล้วไปต่อได้
เล่นเพื่อนิ้วมือ สมอง และ EF มิใช่เล่นเพื่อชนะ ไม่แม้กระทั่งเล่นเพื่อเข้าสังคม จะเล่นคนเดียวก็มิใช่เรื่องใหญ่ ของเล่นที่ดีที่สุดคือร่างกายของพ่อแม่
…

initiation

บรรยายมา 50 ตอนเพื่อให้รู้ว่าอะไรสำคัญ ภายใต้ข้อเท็จจริงว่าแต่ละบ้านมีทุนไม่เท่ากัน
กะแค่เรื่องเล่น ทำไมยาก?